Szesnastoletnia Karla przygotowuje się do zdania matury, co w latach trzydziestych wcale nie jest takim prostym zadaniem. Wkrótce czeka ją jeszcze trudniejszy test, niż pytania zadawane na egzaminie z łaciny: musi szybko dorosnąć i wziąć na siebie odpowiedzialność za kogoś innego, porzucając nastoletnie zmartwienia.
Mam sentyment do polskiej fantastyki, dlatego od czasu do czasu daję szansę nieznanym wcześniej autorom. Właśnie dlatego jakiś rok temu sięgnęłam po Alabastrowe panny Doroty Pasek, zachęcona piękną szatą graficzną i intrygującym opisem. Dziś mam już za sobą lekturę drugiej części cyklu Królowe Kharu pt. Królestwo nadziei. Poniżej przeczytacie o moich wrażeniach z lektury.
Przewodniczki pod wodzą Sinki próbują utrzymać chwiejną zgodę z przebywającymi w ich posiadłości najeźdźcami. Część Kharów chętnie zostałaby w Agneis na dłużej, gdyby nie zbliżająca się wojna.
Kiedy słyszymy, że średnia temperatura Ziemi wzrosła w ciągu ostatniego wieku o około jeden stopień Celsjusza, nie robi to na nas większego wrażenia, prawda? Dopiero dodanie informacji o tym, że od ostatniej epoki lodowcowej dzieli nas jedynie sześć stopni biorąc pod uwagę ziemską średnią, daje do myślenia. Globalne ocieplenie jest już faktem, niestety negowanym czy zupełnie pomijanym przez część z nas, dlatego tym bardziej cieszę się, że powstają takie książki jak Początek końca? Rozmowy o lodzie i zmianie klimatu.
Od debiutu Daphne Bridgerton minęły już dwa lata, więc rodzina martwi się, że dziewczynę czeka los starej panny. Wszystko się zmienia, kiedy z zagranicznej podróży do Londynu wraca książę Simon Hastings. On i Daphne decydują się udawać narzeczeństwo, żeby pozbyć się natrętnych adoratorów.
